Eikenmos is dikwijls te vinden op laanbomen met een zure schors (vooral eiken), maar kan ook worden aangetroffen op struiken, takjes van levende bomen, stronken , rottend  hout (2,7), verweerde houten hekken en brugleuningen. Op enkele plaatsen groeit het op de grond (10), op hunebedden en zwerfstenen. Het thallus van dit korstmos is dicht vertakt. De takken hebben stompe uiteinden, zijn van boven grijsgroen en van onder lichter grijswit , soms met een tintje roze (2). De vorm van het thallus is afhankelijk van windrichting en begrazing (5). Microscopisch onderzoek heeft aangetoond, dat de schimmelhyfen van eikenmos diep in een boom doordringen: tot in de vaatbundels van de schors en zelfs tot in de vaten van het hout. De schors van de boom loopt daardoor schade op, maar de vaten lijken niet aangetast te worden (1). De fotobiont in eikenmos is de groene alg Trebouxia excentrica. Het biochemisch mechanisme waarmee de schimmel zijn algpartner herkent is in een Spaans artikel beschreven (6). Eikenmos verdraagt stikstofbelasting minder goed dan (bij voorbeeld) groot dooiermos. Dit kan samenhangen met een verschillend stikstofmetabolisme in deze korstmossen (3). Uit eikenmos zijn plantenstoffen geïsoleerd met bacterie– en tumorgroei remmende eigenschappen (4). Ook andere plantenstoffen in het korstmos zijn geïdentificeerd (8). Uit een Brits onderzoek is gebleken, dat eikenmos zich in een iepenlaan over afstanden tot 30 meter van een “ouderthallus” kan vestigen (9).

De genusnaam Evernia is afgeleid van het Griekse woord euernes, dat “goed spruitend” betekent (een ernos is een spruit). De soortnaam prunastri wordt opgevat als pruni, d.w.z. “van de pruim”, maar betekent eigenlijk: “ster van de pruim”. In het Duits wordt het korstmos Pflaumenflechte genoemd, en in het Frans Évernie du prunellier.