Het gewoon ijsvingertje is een slijmschimmel die van het late voorjaar tot de vroege herfst fructificeert op loof- en naaldhout, vooral op oude boomstronken (14) en dikke gevallen takken. Het hout kan in vrijwel elk stadium van verrotting verkeren, van nog tamelijk hard tot buitengewoon zacht (18). De soort verschijnt dikwijls na een korte regenperiode (1,13). De kolomvormige sporenvormende structuren zijn wit, soms ook doorschijnend of geelachtig, en in zeldzame gevallen blauwachtig van kleur. Het oppervlak ziet er berijpt uit vanwege de sporangia die zich aan de buitenkant van de kolommetjes bevinden. Die kolommetjes staan dicht opeengepakt in groepen die samen wel tien centimeter (of meer) groot kunnen zijn. De afzonderlijke kolommetjes zjn 1 tot 4 (soms 10) mm hoog, aan de basis 0,3 mm breed en lopen naar de top taps toe. Soms zijn ze vertakt en krijgen dan een geweivormig uiterlijk. De hele groep is aan de basis door een wit vlies (hypothallus) verbonden (1). Het ijsvingertje komt over de hele wereld voor, van het noordpoolgebied tot in de tropen, en is misschien de meest voorkomende slijmzwam (1,14). Evenals andere slijmschimmels kent de levenscyclus van deze soort twee stadia die sterk van elkaar verschillen. Uit ontkiemende sporen ontstaan eerst flagellate en later amoebe-achtige cellen met een enkele kern die zich voeden met bacteriën, schimmelsporen en dergelijke en zich kunnen delen. Op zeker moment versmelten een groot aantal van deze cellen (tot wel 10.000) met elkaar en vormen een plasmodium, een organisme met meerdere kernen die niet door celwanden van elkaar gescheiden zijn. Het plasmodium kruipt over de ondergrond en kan zich tamelijk snel verplaatsen. Uiteindelijk komt het aan de oppervlakte van een stronk tot stilstand en gaat over in de sporenvormende structuur die op bovenstaande foto's is te zien (2). Het plasmodium is diploid, maar de vorming en kieming van de sporen gaan gepaard met meiose en paring van cellen die een flagel bezitten en lijken op gameten (6,10,11). De structuur van deze flagellate cellen (12,16) en van de sporendragende kolommetjes (15) is onderzocht met de fasecontrast- en de electronenmicroscoop. De sporen van het gewoon ijsvingertje hebben een glad oppervlak zonder ornamentaties en zinken in water (8).

De sporenvormende structuren van het gewoon ijsvingertje worden soms aangevreten door slakken (3). De sporen worden door de wind verspreid en kunnen bij mensen allergische reacties van de luchtwegen veroorzaken (9). De plasmodia van het ijsvingertje bevatten een UV-absorberende verbinding met een bijzondere chemische structuur, ceratiopyron, die mogelijk betrokken is bij de reactie van het organisme op licht (17).