Het plooirokje is een kleine paddenstoel uit de familie van de inktzwammen. Na een regenperiode verschijnen de vruchtlichamen dikwijls in groepjes in vochtig grasland, gazons en grazige wegbermen. De hoed heeft een doorsnee van 2 tot 3 centimeter. In het begin is deze ei- of eikelvormig (zie linkerfoto), maar later spreidt hij zich vlak uit. Vanwege het gegroefde of gevoorde oppervlak doet hij dan aan een plooirok, parasol, parachute of paraplu denken. De kleur van de hoed is aanvankelijk lichtbruin met een donkerder centrum, maar wordt later meer grijsachtig. De plaatjes aan de onderzijde zijn aanvankelijk gebroken wit, later donkergrijs en uiteindelijk zwart. Ze vervloeien echter niet tot inkt, zoals dit bij grotere inktzwamsoorten gebeurt (7,12). De steel is crèmekleurig en wordt ongeveer 6 centimeter lang.  Het mycelium van plooirokjes leeft van de afbraak van dood plantaardig materiaal (10,13). In een Pools (1) en een Brits (5) onderzoek behoorden plooirokjes tot de paddenstoelsoorten die in een agrarische omgeving het meest werden gezien. De vruchtlichamen kunnen verschijnen van begin april tot eind november, maar laten tijdens warme en droge zomermaanden verstek gaan. Op een vindplaats zijn ze normaliter drie tot vier keer per jaar aanwezig, in sommige jaren zelfs zes maal. Ze kunnen zich binnen 24 uur volledig ontwikkelen en blijven meestal niet langer dan 48 uur staan (6,12).

De genusnaam Parasola betekent "parasol", de soortnaam plicatilis "geplooid". Er bestaan veel kleine inktzwamsoorten die sterk op het plooirokje lijken en daarvan alleen door middel van microscopisch onderzoek kunnen worden onderscheiden (9,12). De systematische positie van het plooirokje is al sinds het begin van de twintigste eeuw omstreden (7). In enkele oude boeken wordt de paddenstoel "gevoorde inktzwam" genoemd. Coprinus plicatilis en Agaricus plicatilis zijn synoniemen van Parasola plicatilis (9,12).

Plooirokjes zijn niet eetbaar en wellicht zelfs giftig (12). Tijdens de afbraak van plantaardig materiaal door de paddenstoel kunnen er organohalogeenverbindingen ontstaan, o.a. chloorhoudende metabolieten van hydrochinon (8). Biotechnici zijn in het mycelium van de plooirokinktzwam geïnteresseerd omdat dit in staat is om kleurstoffen af te breken en mogelijk gebruikt kan worden bij de zuivering van industrieel afvalwater (2-4). De vruchtlichamen bevatten diterpenen. Eén van die stoffen bezit anti-tumor eigenschappen (11).