Witte schotelkorst is een veel voorkomend korstmos dat groeit op stammen en takken van loofbomen met een min of meer gladde schors (vooral esdoorn, es, els, populier, lijsterbes, berk, walnoot en eik).  In zeldzame gevallen kan het ook op oude bakstenen muren worden gevonden (1,9). Het thallus is  korstvormig en heldergrijs, maar kan soms bruinachtig of groenig zijn verkleurd. Apotheciën zijn meestal aanwezig, 0,5 tot 3 mm groot, en bleekgeel tot kastanjebruin met een duidelijke, dikke, geschulpte of gegolfde rand die dezelfde (witachtige) kleur heeft als het thallus. Ze lijken op een miniatuur-uitvoering van bekerzwammen (4,12). Soralen of isidiën ontbreken (6,7). De soort staat bekend als een karakteristieke kolonisator van recent aangeplante, jonge bomen (11,12) en van opschot na snoei of knotten (10). Hij heeft een voorkeur voor open terrein, en is daarom vooral op wegbomen, laanbomen en tuinbomen te vinden (9). Volgens een Engels onderzoek zit hij liever op berken dan op eiken en vooral hogerop de stam (5). Witte schotelkorst is enigszins stikstofminnend maar reageert negatief op zwaveldioxide (13). De structuur van specifieke plantenstoffen in dit korstmos is vastgesteld (3,8). Allerlei parasitaire schimmels kunnen de thalli van witte schotelkorst  infecteren  (2,9,12).

Lecanora crassula, Lecanora rugosa, Lecanora rugosella en Lecanora subfusca var.  rufa zijn synoniemen van Lecanora chlarotera (8). De betekenis van de soortnaam chlarotera is ons niet bekend.  De genusnaam Lecanora (van lekanè en hora) betekent “mooi schaaltje” of “mooi kommetje”, dit slaat op de apotheciën. Witte schotelkorst kan met een aantal andere Lecanora-soorten worden verward (14).